Minning

Í dag eru 10 ár frá því að mikið óveður lék minn heimabæ Flateyri. Við bræðurnir sváfum inni herbergi hjá mömmu því pabbi var á spítala fyrir sunnan og veðurhamurinn stóð upp á gluggana okkar. Um klukkan fimm um morgunin var hringt í mömmu og tilkynnt að eitthvað hræðilegt hefði gerst. Það sem eftir gerðist vita svo flestir.

Ljóð Guðmundar Inga Kristjánssonar frá Kirkjubóli í Bjarnardal, Önundarfirði sem hann orti eftir snjóflóðið á Flateyri 26. október 1995.

Við andvörpum hljóðlát en hugleiðim þó
hve höggið var mikið er byggðina sló.
Hún magnar sín áhrif svo orðlaus og sýr
sú allsherjar sorg er á Flateyri býr.

Og létt er að tárast á líðandi stund
og leita sem vinur á syrgjenda fund;
í harmanna tíbrá þau titra svo glöggt
þau tuttugu hjörtu sem brustu svo snöggt.

Við barnshjartað syrgjum er sviplega brast
og sjómannsins handtakið, öruggt og fast
og alla þá kosti sem fóru svo fljótt
í framhlaupi dauðans á skelfingarnótt.

Svo biðjum við Guð að hann gefi þann frið
sem græðir og líknar og una má við.
Og alþjóðar samúð sé sýnileg gjörð
í sorginni miklu við Önundarfjörð.

Guðmundur Ingi Kristjánsson f. 15. janúar 1907 d. 30. ágúst 2002